Έχουμε συνηθίσει να σκοτωνόμαστε…

Ντροπή και αίσχος πρέπει να αποτελεί το ζήτημα του οδικού δικτύου της Κρήτης για όλους τους Κρητικούς και ειδικά για όλους όσους έχουν ασκήσει εξουσία. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά στο λεγόμενο Βόρειο Οδικό Άξονα (λες και υπάρχει νότιος ή υπάρχει άξονας…)

Κάθε φορά που έχουμε ένα σοβαρό τροχαίο με νεκρούς, οι οποίοι πεθαίνουν κυριολεκτικά ως θυσία στον παντοδύναμο θεό της βλακείας μας, γίνεται μια κάποια συζήτηση για το οδικό δίκτυο της Κρήτης, η συζήτηση επεκτείνεται λίγο στο ότι πρέπει να οδηγούμε προσεκτικά ή χωρίς να έχουμε πιει, και μετά από λίγες μέρες απλά συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με την καθημερινότητά μας, η οποία περιλαμβάνει από κροκοδείλους, μέχρι την επόμενη δόση του ΕΝΦΙΑ.

Σε μια κανονική περιοδικότητα θα θρηνήσουμε πάλι νεκρούς θα ξανασυζητήσουμε….ακαδημαϊκά, τι κακός δρόμος, τι άχρηστος δρόμος, δεν προσέχουν οι οδηγοί και λοιπές κοινοτυπίες και…πάμε παρακάτω! Ωστόσο, τα χρόνια περνούν και  το μόνο που έχει γίνει, είναι ότι έχουμε συνηθίσει το θάνατο στους δρόμους. Ως πότε; Ως πότε ένα χωριό 200 κατοίκων θα χάνετε κάθε χρόνο, ως πότε 2000 τραυματίες θα σημαδεύονται για όλη τους τη ζωή; …Κι όμως το έχουμε συνηθίσει. Δεν εξηγείται αλλιώς…

Δεν εξηγείται γιατί σε ότι αφορά το οδικό δίκτυο της Κρήτης οι αρμοδιότητες χάνονται στους δαιδάλους της γραφειοκρατίας. Για τη συντήρηση του ΒΟΑΚ η αιρετή περιφέρεια…Για τις νέες μελέτες ο ΟΑΚ και η αποκεντρωμένη διοίκηση…Για τις χρηματοδοτήσεις όλοι και κανείς, για τους κόμβους, ανάλογα που βρίσκονται… 

Δεν εξηγείται γιατί μια κοινωνία που βλέπει μέρα παρά μέρα να θυσιάζονται στην άσφαλτο τα καλύτερα παιδιά της, δεν ξεσηκώνεται, δεν απαιτεί, δεν διαδηλώνει έστω βρε αδερφέ… Κάποιοι που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα, δημιουργούν πρωτοβουλίες πολιτών, κάνουν μνημόσυνα, προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν, μάταια όμως. Οι εκθέσεις των υπηρεσιών  τροχαίας, αποτελούν προσπάθειες στο κενό μια που οι πολίτες δεν ανταποκρίνονται… ποιοι γονείς αλήθεια πήραν τα παιδιά τους να πάνε σε μια έκθεση τροχαίας; Πόσα σχολεία έκαναν σοβαρή-με την κυριολεκτική σημασία της λέξης-επίσκεψη; Ακόμη και κάποιες μεμονωμένες φωνές που φωνάζουν και προειδοποιούν για τον κίνδυνο των τροχαίων κινδυνεύουν να θεωρηθούν γραφικές…

Έχουμε συνηθίσει λοιπόν να σκοτωνόμαστε…δεν αγαπάμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας. Μαζευόμαστε χιλιάδες για να διαδηλώσουμε για τα ….χημικά της Συρίας, δεν μαζευόμαστε ούτε δέκα για να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στο σύγχρονο Μινώταυρο.

Και επειδή όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει, ανακαλύψαμε το πρόβλημα των…διοδίων! Εδώ δεν έχουμε ούτε μία-ούτε μία! μελέτη για τον Οδικό Άξονα Κρήτης, δεν έχουμε καλά καλά ούτε μελέτη σκοπιμότητας, για ένα έργο που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι πέραν των άλλων ωφελημάτων (π.χ. Ρέθυμνο-Χανιά απόσταση ευθείας λιγότερο από 40 χιλιόμετρα, χρόνος με 100χλμ την ώρα σε δρόμο με όριο τα 130,  25 λεπτά ) θα γλυτώσει από τη στιγμή που θα τελειώσει 3000 ζωές τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια… Πόσα άραγε διόδια αξίζουν 3000 ζωές; Και πόσο κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή για να δούμε το κόστος του δρόμου;

Η πραγματικότητα είναι σκληρή, αλλά είναι προτιμότερο να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα, παρά να χαθούμε στις  παντοδύναμες συνήθειες του ωχαδερφισμού και του ανόητου λαϊκισμού.
Το οδικό δίκτυο της Κρήτης είναι τριτοκοσμικό και αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως τροχοπέδη στην ανάπτυξη του νησιού, αλλά και τη μεγαλύτερη πηγή καθημερινού κινδύνου για όλους.
Η δημιουργία ενός κύριου οδικού άξονα με τις πιο σύγχρονες προδιαγραφές ασφάλειας και απόδοσης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Το κόστος ενός τέτοιου έργου μπορεί να ξεπεράσει τα 3-4 δις
Η χρηματοδότησή του δεν μπορεί να γίνει από πουθενά και από κανέναν χωρίς μια στοιχειώδη ανταποδοτικότητα.
Η συζήτηση για διόδια, πριν την οποιαδήποτε πρόταξη της αναγκαιότητάς του και της έκφρασης ρητής πολιτικής βούλησης για την κατασκευή του, την οποία πρέπει να επιδιώξουμε με κάθε τρόπο, είναι προφανώς ανόητη… Να μην ξεχνούμε ότι δε γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο επόμενος…
Το ολοκληρωμένο σχέδιο μελέτης- κατασκευής του οδικού άξονα και των απαραίτητων καθέτων καθώς και της διασύνδεσης των δύο αεροδρομίων –και γιατί όχι και του τρίτου της Σητείας, θα είναι το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο που έχει ανάγκη το τόπος στην προοπτική του για σοβαρή οικονομική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.

Η επιβολή ή όχι διοδίων είναι συζήτηση κυριολεκτικά εντελώς άστοχη. Όχι γιατί μας αρέσει να πληρώνουμε, αλλά γιατί ακόμη και με διόδια ένας τέτοιος δρόμος θα είναι σημαντικά φθηνότερος στη χρήση του, (εξοικονόμηση χρόνου, χρημάτων και βέβαια ατυχημάτων). Λύσεις υπάρχουν πολλές. Μπορεί π.χ. οι μόνιμοι κάτοικοι που αναγκάζονται να τον χρησιμοποιούν καθημερινά να αντιμετωπίζονται διαφορετικά ή να απαλλάσσονται, ενώ τα εκατομμύρια των τουριστών, προφανώς και πρέπει να πληρώνουν τη χρήση του και δεν θα αποτρέπονται από τους πράκτορες που τώρα τους ενημερώνουν για τους κινδύνους του οδικού δικτύου

Απαιτείται σύμπραξη όλων των φορέων εξουσίας του νησιού. Ας πάρει επιτέλους κάποιος θεσμικός την ευθύνη, την πρωτοβουλία να διεκδικήσει το ουσιαστικό αυτό ζήτημα σε παγκρήτιο επίπεδο και να συμπράξουμε όλοι σ αυτό. και ας καταδικάσουμε όλους εκείνους που στο βωμό του λαϊκισμού και της δήθεν προστασίας των …οικονομικών συμφερόντων του λαού, έχουν αναγάγει το πρόβλημα ζωής και θανάτου που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, σε πρόβλημα διοδίων. Ντροπή!