Ξερόκαμπος…Ο δικός μου παράδεισος !!!

18.16

Πάει καιρός που έχω να γράψω. Λίγο η πίεση της δουλειάς, λίγο το στρες της καθημερινότητας, λες και στέρεψε η πηγή της έμπνευσης και ξέμεινα από εμπειρίες κι εντυπώσεις. Με προβλημάτισε το γεγονός. «Αυτό ήταν;  Ό,τι έγραψες έγραψες»; Αναρωτιόμουν? κι έπειτα έπεφτα πάλι με τα μούτρα σε εκκρεμότητες, σα να μην έγινε και τίποτα φοβερό. Όμως με έτρωγε. Πίστευα πώς μπορούσα να πάρω μια κόλλα χαρτί και να αρχίζω να γράφω ανά πάσα ώρα και στιγμή. Κάτι με διέκοπτε, κάποιος μου αποσπούσε την προσοχή, «δε βαριέσαι» έλεγα «κι αύριο μέρα είναι».

Πήρα την άδεια μου κι έφυγα?Πιο σωστά; Πήρα την άδεια μου και ξέφυγα. Ξέφυγα από άγχη, επαγγελματικές σκοτούρες και καθημερινές δραστηριότητες, προκειμένου να ξεκουραστώ και να ανασυγκροτηθώ. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην χαλαρότητα του καλοκαιριού και την ανεμελιά της θερινής ανεξαρτησίας μου, ανακάλυψα τον παράδεισο. « Εδώ είναι η πηγή της έμπνευσης», σκέφτηκα. Μια «πηγή» γεμάτη εικόνες, χρώματα, ήχους και υπέροχους ανθρώπους. Σαν τόπος εξωτικός και απομονωμένος από την τρέλα και την φορτισμένη ψυχολογία. Τόσο ήρεμος και τόσο «παρθένος», που φοβόμουν μην τον μολύνω με τα απόβλητα των σκέψεων που κουβαλούσα ακόμα, από την γεμάτη άγχος καθημερινότητα μου.

Το γαλαζοπράσινο να σου μουσκεύει τα όνειρα, ο άργιλος να απομακρύνει τις έννοιες σου και η αναπάντεχη ζεστή Αυγουστιάτικη βροχή, να σε λυτρώνει, αναδεύοντας το άρωμα του θυμαριού με την αλμύρα της θάλασσας, δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο συνονθύλευμα συναισθημάτων. Από τη μια η άσπρη άμμος, ικανή να κουκουλώσει και να κάψει τις αρνητικές σκέψεις σου κι απ την άλλη το ηφαιστιογενές τοπίο, να σου ξυπνά ένστικτα άλλα, πρωτόγονα, σα να σε ωθεί να ξεκινήσεις απ΄το μηδέν.

Η Κρήτη ήταν πάντα γνωστή για την ευλογία που κουβαλάει. Κάποια κομμάτια της όμως, έχουν τη μοναδική ιδιότητα να σε «ξεγυμνώνουν» και να σε αφήνουν «εκτεθειμένο», σα να σε προκαλούν να αφουγκραστείς  συναισθήματα ξεχασμένα, παραμελημένα, ανεξερεύνητα.

Αυτό το καλοκαίρι ανακάλυψα τον δικό μου παράδεισο. Ο Ξερόκαμπος θα είναι πλέον αυτή η μυστηριακή γωνιά της Κρήτης, που θα με προκαλεί πάντα να την επισκέπτομαι, για να μένω «εκτεθειμένη» απέναντι στον εαυτό μου και σε όσους αγαπώ. Θα τον κουβαλάω μέσα μου, σαν τον τόπο που κατάφερε να με κάνει να νιώθω, πως ζω σε ένα ευλογημένο μέρος, που ακόμα και τα μαύρα σύννεφα έχουν πάντα κάτι υπέροχο να σου δώσουν ?

Ευγνωμοσύνη?