Πάλι Εκλογές!!!

Eκλογές! Ένα σπορ που γνωρίζουμε εμείς οι Έλληνες πάρα πολύ καλά και που τελικά μάλλον μας?αρέσει.

Άσχετο αν λύνει ή αν δημιουργεί προβλήματα. Από το 2009, έχουμε αλλάξει 6 πρωθυπουργούς και πάμε για τον έβδομο. Έχουμε κάνει 6 φορές εκλογές και ένα δημοψήφισμα και πάμε για την 8^η προσπάθεια? Κι όλα αυτά ενώ η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας της.  Τόσο εύκολα λοιπόν αποφασίζουμε και τόσο εύκολα αλλάζουμε γνώμη;

Η κατάσταση αυτή δεν είναι τυχαία. Αποτυπώνει την κρίση ταυτότητας που είναι διάχυτη στην Ελληνική κοινωνία και η οποία αντικατοπτρίζεται στο πολιτικό σύστημα. Μια κοινωνία κατακερματισμένη, με βασικό στοιχείο συλλογικότητας την οικογένεια και δεύτερο στοιχείο την επαγγελματική ομάδα ή  συντεχνία. Για να το πούμε πιο απλά, όταν ο καθένας κοιτάζει το σόι του και τον επαγγελματικό του χώρο, πολύ περισσότερο από την κοινωνία ως σύνολο και ως σημείο αναφοράς, τότε και οι πολιτικοί αντιπρόσωποί του θα είναι αναλόγου συμπεριφοράς.

Η κρίση που βιώνει η κοινωνία και η χώρα εδώ και 6 χρόνια, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρώτιστα κρίση αξιών, θεσμών, ιεραρχιών και προτεραιοτήτων. Κρίση ταυτότητας, της οποίας  ένα από τα βασικά  συμπτώματά, είναι η αδυναμία της ίδιας της κοινωνίας να έχει ένα μίνιμουμ επίπεδο αυτογνωσίας.

Στο πλαίσιο αυτό, αναπτύσσεται η άγνοια ή για την ακρίβεια,  η μη παραδοχή της πραγματικότητας, η συνωμοσιολογία, ο ανορθολογισμός. Έτσι αποκτούν προτεραιότητα τρομακτική τα συναισθήματα έναντι της λογικής και συχνά ακόμη και τα συναισθήματα δεν έχουν ισορροπημένη έκφραση. Είναι διαφορετικό π.χ να θυμώνω και να οργίζομαι γιατί έχασα τη δουλειά μου και διαφορετικό να θυμώνω και να οργίζομαι αν τη σύνταξή από 2000 μου την πήγαν 1700. Στην πραγματικότητα, ο δεύτερος φαίνεται να θυμώνει και να οργίζεται περισσότερο γιατί  έχει τη δυνατότητα ακριβώς λόγω της καλύτερης οικονομικής του κατάστασης να κάνει περισσότερο θόρυβο. Για να επιβεβαιώσουμε το παραπάνω δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε πόσο έχουν απασχολήσει την πολιτική παροχολογία οι άνεργοι και πόσο οι συνταξιούχοι?

Οι εκλογές προφανώς δεν μπορούν να επιλύσουν κανένα πρόβλημα. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να επαναοριοθετήσουν τις ομάδες πολιτικής εξουσίας. Αυτή όμως η επαναοριοθέτηση μπορεί να γίνει εργαλείο δράσης. Όμως με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό; Ποια διάρθρωση των ομάδων-κομμάτων εξουσίας μπορεί να συμβάλλει καλύτερα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα πρέπει να ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: ότι δεν υπάρχει ένα πρόσωπο ή έστω μια μικρή ομάδα προσώπων η οποίοι μπορούν να μας «σώσουν». Δεν υπάρχουν «σωτήρες». Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να σώσει μια κοινωνία αν η ίδια δεν καταβάλλει εθελοντικά μια ελάχιστη συνισταμένη συλλογικών προσπαθειών προκειμένου να προσπαθήσει προς την κατεύθυνση της σωτηρίας. Αν εκείνος που πνίγεται θέλει να πνιγεί δεν μπορούν να τον σώσουν οι ναυαγοσώστες.

Άρα το ζητούμενο είναι ποιος, και με πιο τρόπο και με ποιες δυνάμεις μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία προς τη συλλογική προσπάθεια σωτηρίας της. Να την κινητοποιήσει προς τη δημιουργικότητα, τη συναίνεση, την καλή πίστη, την προσπάθεια, την αποτελεσματικότητα. Όχι στην αντίδραση, όχι στην καχυποψία, στη μισαλλοδοξία, στην κακεντρέχεια. Όχι στα κάθε λογής «ενάντια».
Η Ελληνική κοινωνία με ευθύνη όλων μας κινείται τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερο στην άρνηση και ελάχιστα στην κατάφαση. Αυτό αν δεν αλλάξει προφανώς δεν έχουμε μέλλον. Η κατεδάφιση είναι εύκολη, το χτίσιμο όμως πάει τα πράγματα μπροστά.

Οι εκλογές λοιπόν, έστω και αν δεν ήταν αναγκαίες, είναι μια ευκαιρία να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, να επιλέξουμε εκείνους που δείχνουν σοβαρότητα και ευθύνη, εκείνους που προωθούν τη συναίνεση και τη δημιουργικότητα, εκείνους που μπορούν να διαμορφώσουν την αναγκαία όσο ποτέ, νέα εθνική μας συλλογικότητα.