Τι λεζάντα να βάλεις σ αυτή τη φωτογραφία;

«Ν΄αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γη. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω». Ν. Καζαντζάκης.
 
     Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από δραματικές ή και φρικιαστικές εικόνες…
Από τους αποκεφαλισμούς των θυμάτων των Τζιχαντιστών, μέχρι τις εκρήξεις αυτοκτονίας, εικόνες από τροχαία ατυχήματα ή φυσικές καταστροφές…

  Έχουμε σχεδόν εθιστεί σ αυτές τις εικόνες. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις εικόνες αυτές και μας δείχνουν στοιχεία –ψήγματα ίσως- του κόσμου μας. Πολλά περισσότερα δράματα συμβαίνουν μακριά από τις κάμερες. Όμως όταν η κάμερα πετύχει τη στιγμή, μια φωτογραφία μπορεί να αντικαταστήσει όχι χίλιες, αλλά εκατομμύρια λέξεις και μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα, και να κινητοποιήσει δράσεις. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να μας εθίσει στην ιδέα, ότι αυτός είναι ο κόσμος μας, να μας εξάψει την περιέργεια, να μας κάνει ακόμη και να νιώσουμε ευχάριστα μέσα από την μικροανθρώπινη σκέψη… «ευτυχώς δεν είμαστε εμείς».
Η φωτό του μικρού Αιλάν, να κείτεται στην παραλία της Αλικαρνασσού, μας στοιχειώνει. Θαρρείς κοιμάται στο σεντόνι της ακροθαλασιάς…Έγινε άθελά του το νέο σύμβολο της εποχής μας. Εκεί που έπρεπε να παίζει με τα κουβαδάκια του και να χαίρεται το καλοκαίρι, εκεί τον είδαμε εκατομμύρια μάτια από όλο τον κόσμο να κείτεται στη γαλήνη του. Μια γαλήνη που προέκυψε ως κορύφωση του δικού του δράματος, της οικογένειάς του, της χώρας του.

    Είναι πολύ περισσότερα τα θύματα που δεν τα κατέγραψε καμιά κάμερα. Και είναι πολύ εκείνοι που θα πουν επίσης ότι τα ΜΜΕ υπερτόνισαν τη συγκεκριμένη φωτό, προσπαθώντας να αυξήσουν τις πωλήσεις τους μέσα από την προβολή της  ανθρώπινης δυστυχίας. Κάποιες εφημερίδες μάλιστα έκαναν έρευνα και ανακάλυψαν την τραγική ιστορία του Αιλάν και της οικογένειάς του και καλά έκαναν. Δεν είναι κάτι απρόσωπο. Ήταν το τρίχρονο παιδί μιας συνηθισμένης  οικογένειας που κάποιοι την οδήγησαν στον αφανισμό. Ήταν ο Αιλάν  Πως αντιδρούμε λοιπόν όλοι εμείς σ αυτό το γεγονός; Τη σημασία έχει για μας;

     Γιατί σε ένα κόσμο στον οποίο τσακωνόμαστε μεταξύ μας για κάθε …ισμό (καπιταλισμό, κομμουνισμό, ισλαμισμό, χριστιανισμό κλπ) έχουμε ξε-χάσει τον ανθρωπισμό μας;

      Συχνά, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ελαφρότητα  και επιπολαιότητα, με απλές αντιστίξεις…(π.χ. όχι στους μετανάστες.. και; Αν πεις όχι στους μετανάστες έλυσες το μεταναστευτικό; ) ακόμη με μια συγκεκαλυμμένη συναισθηματική αδιαφορία.. .(.. το καημένο το παιδί.. πω πω τι συμβαίνει  στον κόσμο…) ή με βαρύγδουπες εκφράσεις  και εύκολες προβολές.. .( που είναι η Ευρώπη… τι κάνει ο  ΟΗΕ… )
Όλα αυτά όμως απλά αφήνουν τα πράγματα να συνεχιστούν…είναι θέμα ωρών ίσως να υπάρξει ο επόμενος Αιλάν…Τι κάνουμε εμείς όλοι; Πως συμβάλλουμε στο θάνατο του Αιλάν και του κάθε Αιλάν, με τις καθημερινές πράξεις μας;
1^ον  Δεν ενημερωνόμαστε για την ουσία  των πραγμάτων. Αρκούμαστε στη μασημένη τροφή. ικανοποιούμαστε με την άγνοια. Οι ενημερωμένοι πολίτες απαιτούν και επιβάλλουν ενημερωμένους πολιτικούς οι οποίοι μπορούν καλύτερα να λύνουν προβλήματα.
2^ον  Δεν ενδιαφερόμαστε. Μπορεί για λίγο να συγκινηθούμε με τη φωτό του κάθε θύματος, αλλά πάμε αμέσως παρακάτω…ωχ αδελφέ δεν θα λύσουμε εμείς τα προβλήματα του κόσμου. Έτσι αφήνουμε τον κάθε τυχάρπαστο και τον κάθε ανίδεο να κάνει ότι λύνει προβλήματα… Πόσες ζωές στοίχισε άραγε η επιπόλαιη πολιτική κάποιων άσχετων και ανίδεων στο μεταναστευτικό τους τελευταίους μήνες;
3^ον Δε σκεφτόμαστε λογικά. Η ικανοποίηση των συναισθημάτων μας προηγείται συνήθως της αναλυτικής σκέψης…Έτσι κινούμαστε συνήθως μεταξύ ελπίδας κι απογοήτευσης, θυμού, οργής και αγάπης…ναι αγαπάμε κιόλας, αλλά συνήθως όχι τους σωστούς ανθρώπους…
4^ο Συνθηματολογούμε νομίζοντας ότι αγωνιζόμαστε υπέρ των αδυνάτων…φωνάζουμε «…φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ή « Γερμανοί ναζιστές…» κλπ, αλλά έχουμε σκεφτεί ότι μια ενδεχόμενη διεθνής επέμβαση στη Συρία, πόσους ανθρώπους θα είχε γλυτώσει από το θάνατο;

   Σίγουρα κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να νιώθει ένοχος για εγκληματικές παραλείψεις πολλών κέντρων εξουσίας, αλλά σίγουρα είμαστε συνολικά ένοχοι-ο καθένας με τον τρόπο του- για τις στρεβλώσεις αυτού του κόσμου και την ανοχή αυτών των κέντρων εξουσίας.
Αν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έδιναν την ίδια σημασία στην ανθρωπιστική τους υπόσταση, στον ίδιο βαθμό που δίνουν στην οικονομική τους υπόσταση, οι Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις θα είχαν εξαναγκάσει την Τουρκία σε διαφορετική πολιτική διαχείρισης των προσφύγων, θα είχαν βοηθήσει ουσιαστικά την Ελλάδα και την Ιταλία στην αντιμετώπιση του προβλήματος, θα είχαν συμβάλλει στην εξάρθρωση των δουλεμπορικών κυκλωμάτων και…κυρίως, θα είχαν ασχοληθεί ουσιαστικά με την ειρήνευση στη Συρία και στη Μέση Ανατολή…
     Η ακτή της Αλικαρνασσού, φαντάζει μακριά μας…αλλά τελικά την κρύβουμε μέσα μας….