Προχωρούμε δυναμικά με περηφάνια και αξιοπρέπεια!

 
Σκέψου πόσο δύσκολο είναι ν' αλλάξεις τον εαυτό σου και θα καταλάβεις πόσο μηδαμινές είναι οι δυνατότητές σου ν' αλλάξεις τους άλλους. (Βολταίρος)
 
 Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την κατάσταση που βιώνουμε ως εξής:
   Στις 25 Ιανουαρίου, οι εκλογές στην Ελλάδα, ανέδειξαν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να του δώσουν παρά το μπόνους των 50 εδρών αυτοδυναμία και εκείνος συνεργάστηκε με το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ, το οποίο μπήκε κυριολεκτικά με το…τραινάκι στη Βουλή και σχημάτισε Κυβέρνηση.
  Το κυρίαρχο σύνθημα ήταν τέρμα η λιτότητα. Τουλάχιστον πάνω σ αυτό θεμελίωσαν  τον προεκλογικό τους αγώνα και τα δύο Κυβερνητικά κόμματα και ο κόσμος το αφουγκράστηκε και βέβαια χωρίς πολλά πολλά, το πίστεψε
   Το σύνθημα αυτό δεν είναι κακό. Ποιος δεν θέλει τέρμα στη λιτότητα. Ποιος δεν θέλει να αυξηθεί η αγοραστική του δύναμη, να μπορεί να καταναλώνει περισσότερα.
   Μια μικρή λεπτομέρεια είναι το πώς θα χρηματοδοτηθεί η μείωση της λιτότητας και η αύξηση της κατανάλωσης. Μια άλλη, σημαντικότερη ίσως, είναι ότι αυξάνοντας την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, δεδομένων των παρόντων συνθηκών, αυξάνεις τις θέσεις εργασίας στις χώρες από τις οποίες εισάγουμε προϊόντα γιατί κυρίως εισάγουμε. Δεν παράγουμε. 
   Δεν πρέπει λοιπόν να μειωθεί η λιτότητα; Προφανώς και πρέπει. Αλλά δεν είναι αυτό το πρωταρχικό, όσο και αν δεν μας αρέσει. Η μείωση της λιτότητας για να είναι ουσιαστική, πρέπει να συμβαδίζει με αύξηση των επενδύσεων, αύξηση της παραγωγικότητας και συνολικά της παραγωγής και βέβαια αύξηση της ανταγωνιστικότητας προκειμένου αυτή η παραγωγή να πουλιέται και , κυρίως να εξάγεται.
   Μα θα μου πείτε τι μας κάνεις τώρα,  μαθήματα οικονομίας; Όχι φυσικά απλά υπενθυμίζω τα βασικά στην οικονομία χωρίς τα οποία καμία οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Η λιτότητα μετριάζεται μόνο με μια εύρωστη οικονομία και όχι με ευχές για τη μείωσή της.
  Τρεις σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση βάζει ακόμη κόκκινες γραμμές σε υφεσιακά μέτρα. Η αβεβαιότητα όμως που εντείνεται μέρα με τη μέρα, είναι ότι ποιο υφεσιακό μπορεί να μας τύχει, τόσο γιατί δεν υπάρχει στον ορίζοντα ούτε δείγμα επενδυτή, αλλά γιατί και εκείνοι που έκαναν το λάθος να επενδύσουν στη χώρα μας μάλλον φεύγουν τρέχοντας.
   Υπό άλλες συνθήκες οι κρατικές επενδύσεις θα ήταν μια κάποια λύση αλλά τώρα που το κράτος δεν μπορεί ούτε να συντηρηθεί ούτε να το συζητάμε. Συζητώντας λοιπόν, υπερήφανα είναι η αλήθεια, για άρνηση υφεσιακών μέτρων, τραβώντας τη διαπραγμάτευση μέχρι εκεί που δεν παίρνει καταφέρνουμε δύο απλά πράγματα.
   Πρώτον πέφτουμε ολοένα περισσότερο στην ύφεση και –αναγκαστικά- εντείνουμε τη λιτότητα.
  Δεύτερον όταν θα έρθει η ώρα της κρίσεως-γιατί θα έρθει κάποια στιγμή, σύντομα, ο κόμπος στο χτένι-ότι και να συμβεί, είτε χρεοκοπία εντός ευρώ, είτε grexit, είτε γενική υποχώρηση της Κυβέρνησης στις απαιτήσεις των δανειστών, πάλι θα ενταθεί, πολύ περισσότερο, η λιτότητα.
  Θα πει κανείς, καλά είναι βλάκες και δεν το βλέπουν; Εσύ είσαι ο έξυπνος;
  Όχι βέβαια, κάθε άλλο. Αλλά απλά έχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Κάποιοι πιστεύουν ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα βρουν την απολεσθείσα αξιοπρέπειά μας. Κάποιοι άλλοι ότι είναι όλο αυτό αναγκαίο κακό, προκειμένου να πέσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός.
   Κάποιοι τέλος, πιστεύουν-και έχουν λόγους- ότι θα επικαλεστούν  τους σκληρούς και ανάλγητους ευρωπαίους που δεν υποχώρησαν ρούπι, θα έχουν αποδείξει ότι διαπραγματεύτηκαν μέχρι τελικής πτώσεως, και όχι σαν τους άλλους τους προσκυνημένους και με περηφάνια και χαρά θα ριζώσουν στην εξουσία ως η πολιτική δύναμη που έκανε «ανεξάρτητη και αξιοπρεπή» τη χώρα, έστω και αν την έχουν μετατρέψει σε Ζιμπάμπουε.     
   Είπαμε και άλλες φορές ότι ο εχθρός μιας άσχημης κατάστασης δεν είναι πάντα μια  καλύτερη. Αν το δούμε στραβά, ο εχθρός του κακού συχνά είναι το χειρότερο.