Νήσος Κρήτη: Η εμπειρία του Ψηλορείτη από τον Μάνο Ρουμελιωτάκη

Νήσος Κρήτη: Η εμπειρία του Ψηλορείτη από τον Μάνο Ρουμελιωτάκη

“Ίσως πολλοί κάτοικοι της Κρήτης έχουν αναρωτηθεί πώς θα φαίνεται το νησάκι μας από ψηλά με τα μάτια τους σε μία καθαρή ατμόσφαιρα με διαύγεια. Αυτό αναρωτιόμουν κι εγώ και έτσι είπα να το κάνω, να ζήσω μια ακόμα προσωπική εμπειρία. Μπήκα λοιπόν στο Google maps, έγραψα Κρήτη και μου εμφάνισε την νήσο Κρήτη. Άρχισα να ζουμάρω, για να δω πού καταλήγει και χάνεται η Κρήτη.

Αυτό με οδήγησε περίπου στο κέντρο της, στον Ψηλορείτη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να βγω στην κορφή του Τιμίου σταυρού, στα 2456 μ. Μέσα στην εβδομάδα ψάχτηκα για να δω πώς μπορώ να υλοποιήσω τον στόχο μου, γιατί οι συνθήκες την εποχή αυτή είναι πιο απαιτητικές. Έμαθα για τον Αναβάτη του Ψηλορείτη, μια εταιρεία που δραστηριοποιείται στα χωριά στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Χωρίς να χάνω χρόνο (καθότι και ανυπόμονος) πήρα τηλέφωνο, για να μάθω περισσότερες πληροφορίες.

Μου είπαν ότι το Σαββατοκύριακο αυτό θα έχει καλό καιρό και μία παρέα με έναν οδηγό δικό τους θα πηγαίνανε στην κορφή. Αφού είχα κάποιες σχετικές γνώσεις, θα μπορούσα να ενταχτώ στην παρέα. Έτσι το πρώτο βήμα της καινούργιας μου εμπειρίας είχε ολοκληρωθεί. Βρέθηκα λοιπόν το Σάββατο το απόγευμα στα Λιβάδια Μυλοποτάμου, όπου βρίσκεται το μαγαζί ενοικίασης εξοπλισμού του Αναβάτη. Εκεί συνάντησα τον Χρήστο (υπεύθυνο του μαγαζιού) και τον Μάνο, τον αυριανό μου οδηγό. Αφού πρώτα ήπιαμε ένα ρακόμελο να χαλαρώσω από την οδήγηση (!) και να γνωριστούμε (άλλωστε είναι μέσα στην κουλτούρα του Αναβάτη η κρητική φιλοξενία), αρχίσαμε να συζητάμε για την αυριανή ανάβαση και τι εξοπλισμό θα χρειαζόμουν επιπλέον για την κορυφή.

Η κουβέντα ήταν ωραία, ακόμα πιο ωραία η παρέα, αλλά δυστυχώς έπρεπε να ξεκουραστούμε γιατί είχαμε πρωινό ξύπνημα. Ο πρωινός καφές και η θέα από το δωμάτιο με τον ορεινό όγκο του Ψηλορείτη στα λευκά σε έκανε να νιώθεις ένα δέος γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Αφού ετοιμάστηκα, κατηφόρισα προς το μαγαζί, όπου ήταν το ραντεβού με όλη την ομάδα. Εκεί συνάντησα και τα υπόλοιπα πέντε μέλη της παρέας, τα οποία ήτανε και από τα Χανιά αλλά και από το Ηράκλειο, κάτι σαν μια κρητική αποστολή για τον τίμιο σταυρό! Χωρίς να χάσουμε χρόνο με τους καφέδες ανά χείρας, φορτώσαμε τον εξοπλισμό στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το Καταφύγιο Λάκος Μυγερού.

Προσαρμόσαμε τον εξοπλισμό και τα πέδιλα στα σακίδια, είπαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες για το πώς θα προσεγγίσουμε την κορφή, τελευταίο check στους πομποδέκτες μας και όλα έτοιμα για την μεγάλη ανάβαση. Το πρώτο εικοσάλεπτο ήταν κάτι σαν ζέσταμα, αφού περπατάγαμε στο Ξερό μέχρι να προσεγγίσουμε το χιόνι. Κομμάτι του ζεστάματος και οι πρώτες κουβέντες γνωριμίας με την παρέα, αφού παρακάτω θα χρειαζόταν ο ένας την βοήθεια του άλλου.

Αφήνοντας πίσω μας το ξερό μονοπάτι και μπαίνοντας στο χιονισμένο Ψηλορείτη η παρέα είχε αρχίσει να γίνεται ομάδα. Είχαμε στο μυαλό μας ότι οι επόμενες 3 ώρες ανάβασης θα δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα, αφού από τη μία θα είχαμε αρκετή κούραση, αλλά από την άλλη θα κερδίζαμε την απίστευτη θέα, που μέτρο με το μέτρο θα ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο γρήγορα το βουνό ένωσε ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του νησιού, λες και αυτή η παρέα περπατούσε χρόνια μαζί, μοιραζότανε φαγητά, εμπειρίες, ακόμα και εξειδικευμένα ρούχα, που ίσως κάποιος να μην είχε προνοήσει να φέρει.

Αρκετά πριν τον Αγκάθια το παγωμένο αεράκι, που φύσαγε και είχε δημιουργήσει κομμάτια πάγου, δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε με τα πέδιλα του σκι και έτσι αναγκαστήκαμε να τα ξαναβάλουμε στο σακίδιο και να φορέσουμε τα κραμπών μας.
Εκεί η συνεργασία της ομάδας ήτανε μοναδική: ο ένας βοηθούσε τον άλλον, στο να προσαρμόσει τα κραμπών στις μπότες, στην εμψύχωση, άντε λίγο έμεινε και φτάσαμε! Όντως αυτό το λίγο, όταν είσαι με καλή παρέα και έχεις απίστευτη θέα βλέποντας Κρητικό και Λιβυκό πέλαγος ταυτόχρονα είναι πολύτιμο! Από την κορφή του Αγκάθια έπρεπε να τσουλήσουμε με τα πέδιλα για να προσεγγίσουμε την τελευταία ορθοπλαγιά του Τιμίου σταυρού.
Έτσι και έγινε. Είναι απίστευτο συναίσθημα να κάνεις σκι και να βλέπεις το Λιβυκό πέλαγος, το μάτι σου να φτάνει μέχρι τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα και να έχεις την αίσθηση ότι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής! Μετά από μερικές στροφές όμως έπρεπε πάλι να φορέσουμε τις φώκιες μας κάτω από τα πέδιλα και να μπούμε στην τελευταία ανηφόρα για το εκκλησάκι του Τιμίου σταυρού. Καθώς πλησιάζαμε το χαρακτηριστικό καμπαναριό της κορφής, σε ένα εκκλησάκι μισό ξερολιθιά και μισό ιγκλού, ένιωθα πως αντίκρυζα κάτι μοναδικό και σπάνιο. Με το που έφτασα στην κορφή ασυναίσθητα η πρώτη κίνηση που έκανα ήταν να χτυπήσω την καμπάνα! Μάλλον δεν είμαι ο μόνος που το έχει κάνει αυτό φτάνοντας εκεί πάνω! Ειλικρινά νόμιζα ότι ήμουνα πάνω σε έναν τεράστιο ανάγλυφο χάρτη της Κρήτης και μπορούσα να διακρίνω τα πάντα!

Ήμουνα στον μεσαίο ορεινό όγκο της Κρήτης και πολύ εύκολα θα μπορούσα να αγκαλιάσω 

τα Λευκά Όρη και τα Λασιθιώτικα. Ο Μπάλος, η Γραμβούσα, τα φαράγγια από τη νότια πλευρά, ο κόλπος της Σούδας, το Ακρωτήρι στα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, όλα δίπλα! Νόμιζες ότι θα ξεχωρίσεις τους ανθρώπους που περπατάνε κάτω στο Τυμπάκι! Όντως είναι απίστευτο συναίσθημα το να μπορείς να δεις το νησί σου από τόσο ψηλά και όχι από αεροπλάνο. Δυστυχώς ο παγωμένος αέρας για ακόμα μία φορά δε μας επέτρεπε αρκετό χρόνο παραμονής στην κορφή. Βέβαια η ιεροτελεστία έγινε κανονικά: ρακόμελο στην κορφή από το Pierra Creta!

Στη συνέχεια βγάλαμε γρήγορα γρήγορα τις φώκιες, κούμπωσαμε τις μπότες σε θέση κατάβαση και ξεκινήσαμε να γλιστράμε στο χιόνι με θέα το κρητικό πέλαγος αυτή τη φορά. Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσαμε στην Κρήτη να κάνουμε μια τόσο μεγάλη και μοναδική κατάβαση με τέτοια θέα. Μετά από τεσσεράμισι χιλιόμετρα και 800 m υψομετρικής καταβάσης φτάσαμε εκεί που είχαμε αφήσει τα αθλητικά μας παπούτσια, στο Ξερό Μονοπάτι. Για κάποια δευτερόλεπτα είχε πέσει μία απίστευτη σιωπή. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να λέμε κουβέντα. Κοιτάζαμε προς τα πίσω τα χνάρια που είχαμε αφήσει στο λευκό πέπλο χιονιού του Ψηλορείτη.
Ο καθένας μόνος του προσπαθούσε να συνειδητοποίησει τι είχε μόλις ζήσει. Οι κουβέντες και τα χαμόγελα άρχισαν πάλι στο μονοπάτι προς το αμάξι, δηλαδή στην αποθεραπεία, όπως λέγανε! Εκεί μπήκε και ο επόμενος στόχος, η επόμενη προσωπική μου εμπειρία, που δεν θα είναι άλλη από το να κάνω σκι στην Κρήτη και μετά βουτιά στην θάλασσα με θέα τις χιονισμενες πλαγιές, όπου γλίστραγα πριν από λίγο. Φτάνοντας στο αμάξι ήμουνα πολύ χαρούμενος, γιατί έβλεπα ότι η ανάπτυξη του ορεινού όγκου βρίσκεται σε πολύ καλά χέρια, σε άξιους πρεσβευτές του Βουνού και της Φύσης.”

Μάνος Ρουμελιωτάκης – Χιονοδρόμος