Οι Black Keys ανέβασαν τον μουσικό «πυρετό» στη Μαλακάσα

Ένα ακόμη συναυλιακό απωθημένο του ελληνικού κοινού εκπληρώθηκε το Σάββατο το βράδυ στο Terra Vibe, με την εμφάνιση των Black Keys. Οι δυο Αμερικανοί μουσικοί υποσχέθηκαν μια «πυρετώδη» βραδιά, σύμφυτη με τον τίτλο του πρόσφατου σινγκλ τους, του «Fever». Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από νωρίς και κατέκλυσε κάθε γωνία του (άψογα οργανωμένου) χώρου, όμως μετά το πέρας της βραδιάς φοβάμαι πως η πλειοψηφία του κόσμου έφυγε με αντικρουόμενα συναισθήματα.

Ο λόγος που η χθεσινοβραδινή συναυλία στη Μαλακάσα δεν ανταποκρίθηκε στις δίκες μας προσδοκίες αντικατοπτρίζεται με τον καλύτερο τρόπο στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού τους «Little Black Submarines»: το δίδυμο από το Άκρον του Οχάιο είναι προορισμένο για να παίζει σε μικρούς, κλειστούς χώρους κι όχι σε μεγάλους, ανοιχτούς χώρους όπου χάνεται η μαγεία αυτής της παλιομοδίτικης «νέο-μπλουζίλας» που εκπέμπει η μουσική τους.

Είχαμε πάρει τα μηνύματα από το πρωί του Σαββάτου, όταν μάθαμε πως και το κοινό του φεστιβάλ Primavera Sound απογοητεύτηκε από την εμφάνιση των Black Keys το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Βαρκελώνη.

Μάλιστα, εκεί, όπως μας είπαν κάποιοι Έλληνες που είχαν παρευρεθεί στη συναυλία, πολύς κόσμος έσπευσε να αποχωρήσει πολύ πριν το τέλος της εμφάνισης τους.

Φυσικά, η ευθύνη γι’ αυτό το γεγονός δεν πρέπει να επιρριφθεί ελαφρά τη καρδία στους Black Κeys που απ’ την πλευρά τους έκαναν ό,τι ήταν εφικτό προκειμένου να περάσει καλά η λαοθάλασσα των 25.000 ανθρώπων που κατέκλυσαν την Μαλακάσα.

Ο Patrick Carney στα ντραμς και ο Dan Auerbach στα φωνητικά και την κιθάρα επιτέλεσαν το καθήκον τους μέχρι… κεραίας: ξεκίνησαν δυνατά με το «Dead and Gone» (από το άλμπουμ El Camino του 2011) και συνέχισαν κυρίως με επιλογές από το τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο Turn Blue.

Η πρώτη αναλαμπή όπου το κοινό αναθάρρησε ήταν το «Gold on the Ceiling» (επίσης από το El Camino, που αποδείχτηκε το πλέον αγαπημένο του ελληνικού κοινού, καθώς γνώριζαν τα λόγια από όλα τα τραγούδια που ακουστήκαν χθες), ενώ στη συνέχεια το όποιο «παιχνίδι» ανάμεσα σε μπάντα και κοινό γινόταν με τους 1.000 πιο φανατικούς οπαδούς που βρίσκονταν στις πρώτες σειρές.

Η σπίθα, ωστόσο, ποτέ δεν άναψε, ούτε καν στο εκπληκτικό «I Got Mine» ή στο πρόσφατο «Fever», ενώ έπρεπε να φτάσουμε στο πιο γνωστό «χιτάκι» τους (αυτά τα καταραμένα τραγούδια που χαρακτηρίζουν, αδίκως, ένα συγκρότημα εις το διηνεκές) το «Lonely Boy» για να δούμε και τους υπόλοιπους να κουνιούνται.

Ακόμη κι αυτό όμως, το υποτιθέμενο smash-hit τους ωχριούσε ηχητικά μπροστά στη στουντιακή του εκτέλεση, κάνοντας μας να υποθέσουμε ένα από τα δυο πιθανά σενάρια: πως είτε πλέον έχουμε γίνει «δύσκολο» κοινό (ίσως και λογικό, με τόσο YouTube που εκθέτουμε τον εαυτό μας καθημερινά…), είτε οι Black Keys ταιριάζουν σε άλλο περιβάλλον (επιβεβαιώνοντας την αρχική θεωρία μας).

Το ενκόρ περιελάμβανε το «Little Black Submarines», μια ημι-ακουστική στιγμή που, παραδόξως, ταίριαζε περισσότερο με το σκηνικό της έναστρης Μαλακάσας.

Την συναυλία άνοιξαν οι εξαιρετικοί Black Angels που με τραγούδια όπως τα «Bad Vibrations» και «Young Men Dead» μας έδειξαν πως πρέπει να ακούγεται (και να παίζεται ζωντανά) το σύγχρονο κιθαριστικό drone-rock. Συμπερασματικά, άλλοι είχαν το όνομα (Black Keys) κι άλλοι (Black Angels) τη χάρη.

Εν τέλει, έχουμε την εντύπωση πως, συνειδητά ή υποσυνείδητα, οι Black Keys αντιμετωπίστηκαν, από μια μεγάλη μερίδα του κοινού, ως ένα one hit wonder συγκρότημα –που είναι κρίμα για ένα συγκρότημα που υπηρετεί τόσο πιστά το neo-blues rock ιδίωμα επί 15 συναπτά έτη κι έχει δώσει εξαιρετικά άλμπουμ όπως το Rubber Factory του 2004.

Αλλά, είπαμε: ας όψεται αυτή η κατάρα με τα πάσης φύσεως χιτάκια. Ή, όπως το είχε θέσει καλύτερα πριν 32 χρόνια και ο Νιόνιος, «ο Θεός να μας φυλάει απ’ τα σουξέ»…

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Newsroom ΔΟΛ