Σπύρος Κουτσορινάκης «Στη ζωή μου έμαθα ότι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί. Απλά δεν ξέρουν τον τρόπο να με πλησιάσουν»

 
Όταν η Μαρία μου πρότεινε να μου συστήσει τον αδερφό της φέτος το καλοκαίρι, της είπα αυθόρμητα «τον ξέρω τον αδερφό σου», αλλά μάλλον το σωστό θα ήταν «ξέρω εμφανισιακά ποιος είναι ο Σπύρος».
 
Γνωριστήκαμε λοιπόν τον Σεπτέμβριο και δεν μπορούσα να καταλάβω αν ο Σπύρος καταλαβαίνει αυτά που του έλεγα – ένα αμήχανο συναίσθημα. Ντρεπόμουν κιόλας να ρωτήσω τη Μαρία. Θυμάμαι ακόμα όταν στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου είχα ανοίξει κάποια πόρτα να περάσει ο Σπύρος, του μιλούσα αργά και δυνατά, λες και είχα να κάνω με κάποιον τουλάχιστον βαρήκοο. Αρχές του Οκτώβρη βρήκα ένα αίτημα φιλίας από τον Spiros Koutso. Αυτό που θα ακολουθούσε δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ξεκίνησε ένας «μηνυματικός διάλογος», με γρήγορα αντανακλαστικά, με χιούμορ, με απλότητα, με σκέψεις όχι της επιφάνειας αλλά του βάθους που με έκαναν να νιώσω ότι πιο πολλά χρωστάμε στις ομορφιές του κόσμου παρά στην εφορία.

Νιώθω, κάθε φορά που αλληλογραφούμε με τον Σπύρο, ότι μιλώ με κάποιον ποιητή, με κάποιου είδους πλάσμα που περιέχει μέσα όλα αυτά που εμείς απορρίπτουμε από τον εαυτό μας όσο περνούν τα χρόνια, έναν άνθρωπο που λέει ένα μεγάλο Ναι στη ζωή.

Το Φεστιβάλ πλησίαζε και είχαμε ζητήσει από τον Σπύρο να συμμετέχει. Μετά από τα τόσα ωραία που μας έγραφε στο facebook αποφασίσαμε να μας γράψει κάτι, οτιδήποτε έβγαινε από την καρδιά του και να φτιάξουμε από αυτό ένα βίντεο. Aυτό το βίντεο προβάλλαμε χθες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Του είπα να χρησιμοποιήσουμε κάποια αντρική φωνή για να διαβάσει τον λόγο του αλλά επέμενε να το κάνω εγώ.

[Στο 01:50 η φωτογραφία δείχνει τους συμμαθητές του Σπύρου να τον ανεβάζουν τις σκάλες του σχολείου. Είναι απλά μια φωτογραφία, όμως όταν μας είπε η μητέρα του Σπύρου οτι αυτό γινόταν σε κάθε διάλειμμα επί τέσσερα χρόνια, τότε η φωτογραφία έπαψε να είναι απλά μια φωτογραφία]

Σε ευχαριστώ

Βίκη